Oehoerend hard

Back again en we gaan hard deze keer! Dit is de dag waar ik al weken naar uit heb gekeken, we gaan de Hai Van Pass doen, top gear experience, Hoi An to Hue, hoe je het maar wilt benoemen, wij gaan. Met onze motors, regenjassen en een lading enthousiasme waar je bang van wordt zijn we er klaar voor. (Motors: lees 1 pussy scooter en 1 super stoere motor, 3 keer raden welke ik heb). Helaas was het die dag niet al te best weer en besloot mama het zekere voor het onzekere te nemen en tot onze teleurstelling met het busje mee te gaan. Papa en ik reden binnen 2 minuten al verkeerd en zo was de toon gezet. Gelukkig kwamen we uit bij een benzine station en konden we onze motortjes even vol gooien. Snel weer het rechte pad om vervolgens 5 minuutjes volgens plan te gaan, hoe kan het ook anders? Door de regen had ik papa’s telefoon in mijn tas gestopt zodat die niet nat zou worden, heel handig ja, vooral als je elkaar kwijt raak.t En dat gebeurde.. Papa liet mij voor, ik reed voorop maar papa volgde niet, na een tijdje wachten reed ik terug maar geen papa te vinden. Dus ik moest mama bellen om te vertellen dat we elkaar kwijt waren geraakt, ergens in Vietnam, 150 km van onze bestemming af en geen idee hadden hoe we elkaar gingen bereiken. Jup, dat gaf een fijn gevoel voor haar.. Ik reed nog een keer terug en vroeg me af of ik niet ver genoeg terug was gegaan om hem te zoeken. Gelukkig kwamen we elkaar onderweg tegen en konden we veilig onze reis vervolgen. Papa was gestopt omdat hij wilde wachten op me maar had niet door dat ik zo dicht achter hem zat. Non verbale miscommunicatie op de motor had ik me niet zo voorgesteld. Eind goed, al goed, we waren weer samen. Snel mama gebeld dat we weer veilig samen waren en dat papa zijn telefoon zelf bij zou houden voortaan. Gezien het slechte weer waren er heftige windstoten en was het eerste gedeelte van de tocht geen pretje (langs de kust). We zagen nog een boot die los was geraakt en gestrand was, dit moest zo snel mogelijk op de kust getrokken worden om m te kunnen redden.

Jup, het was me een weertje wel. Snel nadat we dan aan de echte pass begonnen kwamen we al een leuk tentje tegen en besloten we even te pauzeren. Het was een perfecte plek, we konden wat drinken en er was een grooooote steen waar we op konden om even te genieten van het mooie uitzicht.

Even later kwam er nog een jongen aan en die wilden wel een stukje met ons samen rijden maar hij zei “Nee, jullie gaan waarschijnlijk veel sneller. Ik heb jullie motors gezien, jullie gaan echt niet zo langzaam als ik. En ik heb een ongeluk gehad dus doe het wat voorzichter aan.” Nou goed, je verwacht het al, we gingen dus mooi met z’n drieën verder. Niet voor lang overigens, hij was er zo vandoor en wij verbaasden ons er niks over dat hij een ongeluk had gehad, wat een mafkees en slechte rij skills. Na de pass kwamen er veel rechte wegen en durfden we eens goed het gas open te gooien, we reden zelfs stukjes 90 km per uur.. Mijn god, wie had dat gedacht? (Nee er komt nu geen stomme vervorming van die telfort reclame ‘van een personal trainer trainer in huis, naar sporten voor de buis’ etc, nee doen we niet)

Toen we in Hue kwamen was mama natuurlijk super opgelucht om ons (nog helemaal heel en zonder schrammen en/of botbreuken) te zien. Zo, nu eerst een biertje. In de avond gingen we met Katie eten, vrienden van haar hadden een hostel geopend en gingen we daar gezellig wat eten. De gasten die daar verder nog verbleven konden een aardig deuntje spelen en we hebben ons goed vermaakt met z’n alle daar.

Op weg naar het hostel besloten we met een fietstaxi te gaan "to the imperial", even vergeten dat dit ook de grootste toeristische attractie is in Hue.. Toen we hem de weg gingen wijzen dacht hij dat ik hopital zei, nee hostel, yes yes hospital! Later zijn we nog een paar kroegjes langs gegaan en heb ik nog een nieuw bier spelletje geleerd, zeker voor herhaling vatbaar! Iets met pingpong balletjes en halve glaasjes bier en je kan elkaar lekker neppen (nee het is geen beerpong).

De volgende dag heeft mama in de ochtend haar gala jurk gepassen, want ja met ieder jaar 5 gala’s is het eigenlijk toch wel handig die een te hebben. He mam, was een musthave :P. Goed, het was een prachtige jurk en ze was erg blij mee, dus wij ook! Daarna zijn we in Hue sightseeing gaan doen met Katie als tourguide. We begonnen bij Thien Mu Pagoda, deze schijnt vele verhalen te hebben en is het hoogste religieuze gebouw van Vietnam.

We zijn naar de Tiger Fighting Arena gegaan, hier zouden tot ongeveer 1900 tijgers en olifanten met elkaar hebben gevochten (voor het plezier van de keizer). Later heb ik gelezen dat de tijgers gedrogeerd werden en de klauwen en hoektanden verwijderd werden zodat de olifant altijd zou winnen. Dit omdat een tijger symbool stond voor opstand en de olifant voor monarchie. In deze arena zag je nog goed de klauwen en krassen van de tijgers in de kooien staan, die aan de arena grensden.

Daarna gingen we door naar de keizerlijke tombes. Echt bizar wat een keizerlijk graf geweest is in het verleden, ik kan me niet indenken dat er ooit iemand dit zou willen om zijn graf heen, cultuurverschillen.. Je kon hier makkelijk 15 toto 20 minuten gewoon rechtdoor lopen en nog steeds niet bij het einde zijn. 

Als afsluiter van onze culturele dag gingen we naar het abandoned waterpark, een waterpark wat geopend werd in 2003, 3 miljoen USD gekost zou hebben en binnen een jaar alweer dicht ging. De reden hiervan is niet helemaal duidelijk, maar ik heb gelezen dat er mensen op mysterieuze wijze verdwenen en verdronken in het meer. Wat hier van waar is, geen idee want overal lees je andere versies. Er schijnen krokodillen in het park te zitten maar ergens anders las ik weer dat ze die ondertussen uit het park hebben gehaald. Voor de gezelligheid heb ik niet alle informatie met mama gedeeld en hebben we het er op gehouden ‘Geen idee waarom het dicht is. Er schijnen mensen te zijn verdronken in het meer’. (Sorry mam, je leest hier dus pas de ontknoping). Het werd wel een beetje creapy toen we bij glijbanen waren en er plotseling een groot kokosblad uit het niets omlaag viel en erbij nog een zo’n eng pretpark deuntje gespeeld werd. Toen de hel losbarstte besloten we maar terug te rennen naar de auto om niet helemaal verzopen daar aan te komen.

Daarna hebben we bij een andere vriendin van Katie wat gegeten en heeft ze ons haar mooie homestay laten zien. Vervolgens gingen we verder om met de nachtbus naar Ninh Binh te gaan, dit bespaarde ons mooi wat tijd en zouden we de volgende dag Ninh Binh kunnen zien en in de avond weer door gaan naar Hanoi. Een uurtje later dan gepland werden we opgehaald door een minivan, reden we nog wat door Hue voor we werden gedropt op een parkeerplaats. Ja, het was helemaal donker, middle of nowhere, parkeerplaats.. Hoe zou jij je voelen? Waarschijnlijk net zo verlaten als ons. We wisten nog niet dat dit erg gebruikelijk bleek te zijn in Vietnam, wachten wachten wachten, eerst een busje, dan ergens redelijk afgelegen wachten en dan nog veel later komt je nachtbus. We hadden al het een en ander gehoord van de nachtbus, dat het fijn was om niet al te groot te zijn, want dan pas je niet in de stoeltjes daar. Papa dacht wel even met een Vietnamees een gesprekje te kunnen starten en zei “Yes, yes, we are lucky we are not so great.”, uhmm je bedoelt tall pap of niet?

In de ochtend kwamen we al vroeg aan in Ninh Binh en besloten we maar gelijk naar onze eerste sightseeing te gaan, Tam Coc. Hier zijn bootjes waarmee je door rijstvelden en kalkstenen vaart en rustig kan genieten van het uitzicht. Na even snel ergens een ontbijtje te hebben gehad en onze spullen gedropt te hebben gingen we met het bootje. Mocht iemand ooit zelf naar Ninh Binh gaan, verwacht niet al te vriendelijke mensen bij de bootjes, maar goed. We zaten met z’n drieën in een klein bootje en achterin zat een vrouwtje wat aan het roeien was met haar voeten. Rustig gingen we over het water en genoten van de zon, het uitzicht en wat qualitytime samen. Op de terugweg haakten er wat andere bootjes aan die ons wat wilden verkopen, fruit, drinken en snoepgoed. Toen we wat mandarijntjes en mango hadden gekocht werd ons nog even heel duidelijk gemaakt dat we ook echt iets moesten kopen voor het vrouwtje wat voor ons roeide. Nee, dat ging niet gebeuren, we delen namelijk wat we hier hebben met haar. Een boos verkoopvrouwtje, vroeg 6 keer te veel maar wij hadden wat te smullen onderweg. Het leek ons slim om gelijk het vrouwtje wat ons roeide fooi te geven, grootste fout van de dag. De hele terugweg hoorde aan een stuk door “3 dollar more, 3 dollar more”..

Terug aan de kant hebben we wat gelucht bij de plek waar we onze spulletjes hadden achtergelaten (twee na grootste fout van de dag, het was niet zo best) en hadden daar 3 fietsjes gehuurd. Hopsakee, met de fiets naar de Mua Cave. Langs de weg zagen we overal rijst liggen te drogen, dit was ideaal natuurlijk omdat het beton erg heet werd en de rijst zo extra snel droog is. Niet al te hygiënisch met al die auto’s die voorbij rijden en de lekkere uitlaatgassen.

Volgens mama was onze fietstocht niet snel genoeg en ze vroeg ‘Hadden we niet een scootertje kunnen huren?’, onze held. Bij aankomst zagen we de grote trap al liggen en kreeg mama het eventjes warm, oehhh dit is wel heel veel lopen he? En hoog, en stijl.. Overtuiging is alles, mama ging gewoon mee, de eerste 10 treden. Toen ze aan mensen beneden vroeg hoe de klim was bedacht ze zich toch maar dat het beter was niet mee te gaan en draaide om. Papa en ik stapten even stevig door en kwamen een klein beetje uitgeput maar voldaan bovenaan de berg. Het uitzicht was adembenemend, de rotsen van Tam Coc, de bergen in de verte, de stad aan de andere kant, het water, echt alles klopte. Na onze korte pauze gingen we terug naar beneden en hebben we redelijk snel de bus naar Hanoi gepakt.

Hanoi zag er op het eerste gezicht als net zo bizar uit als Ho Chi Minh, overal scootertjes, toetertjes en een hele boel stank. Wel leuk om na 1,5 week weer in een echte stad te zijn! We gingen nog ergens in de straat van het hostel wat eten, maar de plek waar we wilden was helaas al vol. Jammer genoeg hadden we een verkeerd tentje uit gekozen en was ons eerste maaltje niet zo’n succes in Hanoi. Met het hostel ben ik nog even op stap geweest en kwam ik er al snel achter dat in dat opzicht Ho Chi Minh toch wel echt een stuk leuker is. Ze kennen in Hanoi ook een eindtijd en dan kan je alleen in kroegen die verder helemaal dicht zijn en dus niet van de ene bar naar de andere hoppen, je weet ook niet waar ze zitten. Bij het hostel zijn we nog in het spelletjes gedoken om stiekem een potje tafelvoetbal te doen. Net voor de laatste goal waren we gesnapt en verzocht om te gaan slapen. Aaaah toe, 1 goal nog… Zo gevraagd, zo gedaan, 1 goal nog.

Ondertussen is het alweer vrijdag en sluiten we in de ochtend aan bij walking tour van het hostel om wat rond te gaan in het oude centrum. De eerste stop was een typische tempel in Hanoi met mooie offeringen voor de goden. Zo stonden er koekjes, snoepjes, nep en echt geld en wat biertjes. Dat ze het fijn mogen hebben daarboven ;).

Daarna gingen we door naar een markt, een markt waar ze echt alles verkopen. Eerst liepen we over het eetgedeelte, daarna kwamen in de stoffenhal en uiteindelijk de “van alles wat” hal. Bij het eten zag je de gekste zee dieren liggen onder andere schilpadden en andere gekke vissen. Bij de stoffen zag je meest prachtige chanel stoffen liggen, louis vuitton en YSL, logo’tjes zijn alles hier. Daarnaast had je nog een heleboel souvenirshops, schoenen winkeltjes en kleding die al 100 jaar niet meer hip is. Later liepen we nog door kledingstraat en langs het mooie meer van Hanoi.

Na de markt liepen we weer wat verder en kwamen we nog langs het meer, liepen we door de kledingstraat van Hanoi en zagen we overal dezelfde winkeltjes. Ergens in een klein zijdeurtje/steegje gingen we naar binnen, liepen we omhoog en kwamen we ondertussen nog een vrouw tegen die daar de afwas zat te doen. Eenmaal boven gingen we wat drinken en bleek het verassend druk te zijn, aangezien het vanaf buiten er niet uitzag als een cafeetje. Daarna liepen we nog door om wat te gaan eten, een typische Vietnamese noedelsoep waar we van alles bij konden bestellen.

Na afloop van de wandeltocht gingen we opzoek naar een nachtbus die ons van Hanoi naar Sapa kon brengen en een paar dagen later van Sapa naar Halong Bay. Dit bleek bijna onmogelijk te zijn omdat alles terug gaat naar Hanoi en dan weer verder. Grote tijdsverspilling dachten wij dus we waren ook erg blij toen we een maatschappij hadden gevonden die dit wel wist te regelen. Netjes betaald maar onze activiteiten daar dat wilden we nog wel aankijken als we Sapa waren en Halong Bay. Nog even snel wat spullen pakken in het hostel voor we verder gingen met toeristische dingen. Tot mijn spijt zag ik daarna in de lift een grote poster hangen met daarop een waarschuwing voor scam, en dat was natuurlijk bij het bureau waar wij geboekt hadden. Even navraag gedaan bij het hostel waar dit precies over ging, ze vertelden ons dat het vooral te maken had met een bepaalde activiteit op Halong Bay was, maar dat de busritjes die ze verkochten ook niet al te best bekend stonden. Voor de zekerheid hebben we gelijk de activiteiten voor Sapa en Halong Bay geboekt bij het hostel. Op hoog van zegen hebben we de bus maar zo gelaten aangezien we er weinig aan konden veranderen. So far mijn goede naam als reisleider haha. Tegen de tijd dat we klaar waren met boeken was het al een stuk later en hebben we zelf nog een stuk door de oude stad gelopen. Mama kon eindelijk op de foto met haar 2 mandjes aan een stok (zie foto, ik weet niet hoe ik het anders moet noemen). Later hebben we heerlijk gegeten bij een restaurantje uit mama’s reisgids, we waren wederom blij verrast! Daarnaast bleek in Hanoi het oude centrum in het weekend afgesloten te zijn voor verkeer en was er op straat een hele boel gezelligheid te beleven. Bandjes op straat en terrasjes vol waar ze biertjes voor 30 cent verkochten.

Op zaterdag gingen we dan naar de echte echte toeristische dingen, we dachten te beginnen bij mausoleum waar Ho Chi Minh himself lag opgeborgen. Toen we aankwamen hadden we nog 1,5 uur om daar te besteden, na zijn levensloop te hebben gelezen dachten we dus te eindigen bij zijn lichaam. No offense, maar daar kom je uiteindelijk wel voor toch. Toen redelijk ver met onze tocht waren hadden we hem nog niet gezien en besloten we maar even navraag te gaan doen, waar is hij? Nou bleek dat hij ieder jaar voor 3 maanden naar Rusland moet om opnieuw geolied te worden. Tevens waren we ook helemaal niet in het goede gebouw, belangrijk detail om hem überhaupt gezien te kunnen hebben mocht hij er wel zijn geweest haha.  

Daarna zijn we snel wat gaan lunchen, dit was bij een groot restaurant waar vooral grote groepsreizen kwamen. Ik denk dat papa en mama uiteindelijk toch wel blij waren niet met zo’n grote groep te zijn gegaan, pfieuw. Na de lunch gingen we naar de temple of literature en daar liepen heel veel mooie meisjes rond. Bleek dat vandaag graduation day was en dat het daar gevierd werd. Hele shoots werden daar gehouden met de meisjes. Was leuk om te zien, van die typische aziatische foto’s, soepel wegkijken, bloemetjes in de hand en in het haar.

Daarna gingen we naar Hoa Lo, een oude gevangenis die al een tijdje dicht is maar in de oorlog met Amerika nog veel dienst heeft gehad. Hier zag je gruwelijke dingen maar waren we ons ook erg bewust ervan dat het heeeel eenzijdig was. Zo leek het alsof de Amerikanen alleen maar dingen verkeerd hadden gedaan en zij zelf heel lief zijn geweest. Je zag bijvoorbeeld een hele kamer vol met activiteiten die amerikanen allemaal mochten, buiten basketballen geloof ik, spelletjes spelen en kaarten naar huis sturen. Sure, dit was vast alles wat er met de gevangen gebeurde..

Daarna gingen we opzoek naar tassen die onze backpacks beschermde tegen de vochtigheid die vaak in de cabines is. In het straatje waar we zouden moeten vinden was niks te zien dus gingen we even wat vochtigheid halen. Papa had daarnaast een nieuw baantje gevonden, vleesgillen aan de overkant van de weg. Toen het vrouwtje van het kraampje terug kwam kon ze het wel waarderen en schoot ze in de lach. Snel daarna moesten we toch maar opzoek naar grote tassen om onze backpack droog te houden. Papa en mama kwamen wat bekende tegen, opzich is dit niks geks, maar in Hanoi? Dus ik haalde even snel 2 tassen en met 100 liter shoppers of iets waren we veilig om te gaan! In Hanoi hebben we gegeten bij Red Bean wat echt super super lekker was. De service was top en op het einde kregen we nog een speciaal drankje van het huis. Hier zou ik zeker terug gaan!! Na het eten gingen we ons klaar maken voor de nachtbus naar Sapa, maar hoe dit ging horen jullie volgende keer!